Τρίτη 29 Μαΐου 2012


Του Κίμωνα Ρηγόπουλου. Ο Πάνος ήταν ο αριστερός της γειτονιάς. Μακρονησιώτης και μπαρουτοκαπνισμένος, είχε χτίσει φάλαγγα τον φάλαγγα και εξορία την εξορία τον μύθο του. Αυτός, βέβαια, υπηρετούσε μόνο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ιστορία του τόπου του.
Ο μύθος του ήταν έργο της γειτονιάς. Ήταν το συλλογικό πόνημα των άλλων.
Αχ αυτοί οι άλλοι, που κεντούσαν σταυροβελονιά τα πάθη και τα παθήματα του γείτονα για να συνδέονται δωρεάν- οι τζαμπατζήδες της ιστορίας- με το ανθρώπινο των ανθρώπων.

Όταν περνούσε ο Πάνος και χαιρετούσε, μια σκιά δέους απλωνόταν και ένας ψίθυρος διαβρωτικός: τουλάχιστον αυτός είναι ιδεολόγος. Δεν καταλάβαινα, αλλά ένιωθα. Αργότερα, όταν πέρασα από τα κλασσικά εικονογραφημένα στον μαρξισμό χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, ανακάλυψα και την σκοπιμότητα του μύθου. Ο Πάνος δεν ήταν πια μόνο ο Άγιος Γιώργης που σκότωνε το καταραμένο φίδι, αλλά και το πεισματάρικο υποκείμενο της ιστορίας, ο εντολοδόχος της συμπαντικής αρμονίας.
Αυτός που διευκόλυνε με τις πράξεις του  την επικράτηση της ιστορικής αναγκαιότητας. Έτσι ο Άγιος Γιώργης έγινε Ρόζα, έγινε Λένιν, έγινε Τρότσκι, έγινε Τσε.

Και το αίσθημα της ηθικής υπεροχής διαπερνούσε την αριστερή μου συνείδηση για να γονιμοποιήσει τον αγώνα, που χωρίς αυτό θα παρέμενε ισοβίως άνοστος, ισοβίως άγονος, ισοβίως δέσμιος των δυσμενών συσχετισμών.

Μετά φτάσαμε αισίως στην μεταπολίτευση και «απαισίως» στα χρόνια της εξαργύρωσης των τίτλων, κίβδηλων και αυθεντικών, από τον μεγάλο αργυραμοιβό, το ΠΑΣΟΚ. Άνθρωποι εξουθενωμένοι, στην «απ’έξω» του συστήματος, άρχισαν να καταθέτουν τα τιμαλφή της συνείδησής τους και αντ’αυτών αποκτούσαν
τα καθρεφτάκια της ένταξης σε μια «νομιμότητα» που είχε ακόμα να δώσει.

Ο καπιταλισμός παρείχε στους ιθαγενείς αρκεί να υπέγραφαν ευσεβώς στο κομματικό πελατολόγιο. Δοκιμασμένη από την μετεμφυλιακή δεξιά συνταγή, που είχε επιπλέον να δελεάσει με το γαρνίρισμα της αποκατάστασης-ηθικής και οικονομικής- των αγωνιστών της αντίστασης. Τα «περήφανα γηρατειά» του Ανδρέα Παπανδρέου έπαιρναν επιτέλους, σχεδόν άκοπα, την εκδίκησή τους.

Η αριστερά αγκομαχούσε να επιβιώσει ως ηθικό αίτημα του εξανθρωπισμού του ανθρώπου κόντρα στο φουσκωμένο ρεύμα της εκτεταμένης συναλλαγής. Αυτό που η κυρίαρχη αριστερά είχε ως ύστατο επιχείρημα, δηλαδή η ΕΣΣΔ, κατέρρευσε εν τω μεταξύ. Το υπαρκτό παράδειγμα ενός άλλου κόσμου για τον οποίον αξίζει κανείς να θυσιαστεί, αποδείχτηκε φούσκα. Το αίσθημα της ηθικής υπεροχής, τσακισμένο από τον σταλινικό πραγματισμό, κατάντησε περίγελως των νικητών, κάτι σαν τα ράκη μιας ουτοπίας αιρετικών. Θυμάμαι ακόμα ένα γιαπάκι του ’90 να έχει στο μπρελόκ του το σήμα της ΕΣΣΔ και να μου το δείχνει ειρωνευόμενος. Σαν να μου έλεγε: ιδού λοιπόν το ταριχευμένο σώμα σου, ανόητε αριστερέ.

2012. Πώς πέρασαν τα χρόνια, ε; Η μεγαλύτερη κρίση, δομική ή όχι, δεν ξέρω, του καπιταλισμού εξοντώνει ανθρώπους. Ένα δαιμονικό εντομοκτόνο στα χέρια τους σκορπάει τον θάνατο. Αλλά είμαστε έντομα; Και αν δεν είμαστε, αν δεν έρπουμε έχοντας εγκαταλείψει την όρθια στάση, τι κάνουμε; Θα σηκωθούμε και θα παλέψουμε. Και η «χρηστική» αριστερά θα αποκτήσει την αξία χρήσης της μόνο αν ξαναγίνει και Άη Γιώργης. Μόνο αν τα «άλματα της ιστορίας» επιχειρηθούν από το εφαλτήριο της ηθικής μας υπεροχής. Μόνο αν ο κομμουνιστής Πάνος της γειτονιάς συναντηθεί στα μαρμαρένια αλώνια με τους απέναντι έχοντας στην φαρέτρα του την ουτοπία του άλλου κόσμου. Ένας κόσμος που διευρύνει την συνείδησή μας τόσο ώστε να τον δικαιούμαστε. Ένας κόσμος όπου ο πολιτισμός του είναι ήδη εγκατεστημένος στις σχέσεις μας. Ένας κόσμος όπου οι «προσωπικότητες της αριστεράς» είναι τα πρόσωπα της αριστεράς. Ένας κόσμος όπου θριαμβεύει η καταχτημένη από τώρα συντροφικότητα. Ένας κόσμος όπου οι καριερίστες της συμφοράς είναι ήδη απολιθώματα.

Μπορούμε; Μπορεί να προχωρήσει έτσι η αριστερά; Μπορούμε εμείς να προχωρήσουμε με μια τέτοια αριστερά; Αυτά δεν είναι ρητορικά ερωτήματα. Είναι η ιστορική αναγκαιότητα που βιάζεται να προικίσει τη μοίρα των ανθρώπων με τον σοσιαλισμό των ανθρώπων.

Σύντροφοι, ό,τι έγραψα ίσως θεωρηθεί από κάποιους επιλήσμονες του πανανθρώπινου προορισμού μας ως ανεδαφικό, ως λογοτεχνία που φλυαρεί πάνω στα συντρίμια, ως αφ’υψηλού θέαση της «πραγματικής» ζωής. Όμως όταν το έδαφος τρίζει συθέμελα, εμείς, οι επαρκείς σεισμογράφοι, δεν απαντούμε μόνο με το τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι. Δεν αναλύουμε για να αθροίσουμε αλλά για να συνθέσουμε την μελωδία των άνω θρωσκόντων. Καλούμαστε να απαντήσουμε με τους όρους εκείνης της ηθικής που περιέχει το παρόν ως το άνθος του μέλλοντος.

2 σχολια για το υβρίδιο των Ανεξ.Ελληνων ,και την γαλάζια πολυκατοικία

Το υβρίδιο των Ανεξάρτητων Ελλήνων
Σαρξ εκ της σαρκός της ΝΔ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου πλασάρονται ως αντιμνημονιακή δύναμη, ενώ στην πραγματικότητα το πρόγραμμά τους βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση με άλλη ονομασία.
Η διγλωσσία των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν είναι τωρινό φαινόμενο, άλλωστε προκάλεσε θυμηδία όταν αποκαλύφθηκε ο ίδιος ο κος Καμμένος, σαν έτοιμος από καιρό και διψασμένος για εξουσία, να προσπαθεί να βρει τρόπο να σχηματίσει κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που πριν αποκαλούσε «προδότες».
Τώρα έχει ξεκαθαρίσει και το δήθεν αντιμνημονιακό του προφίλ: σύμφωνα με τους εκπροσώπους του κόμματος, πρόθεσή τους είναι να καταγγείλουν μεν το Μνημόνιο, αλλά όχι τη Δανειακή Σύμβαση (η οποία ως προϋπόθεση έχει όλους τους όρους του Μνημονίου!). Απλώς δηλαδή θα αλλάξει όνομα το Μνημόνιο και θα ονομαστεί «Εθνικό Σχέδιο Δράσης», όμως η ανεργία, η φτώχεια, η συμπίεση μισθών και συντάξεων, οι απολύσεις από το δημόσιο, η διάλυση του κράτους πρόνοιας θα συνεχιστούν. Άλλωστε, όλα τα παραπάνω, μαζί με πολλές ακροδεξιές θέσεις (για το λαϊκό κίνημα, το μεταναστευτικό, τα δικαιώματα κ.ά.) περιλαμβάνονται επίσης στο πρόγραμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Εξάλλου η αποδοχή της υποχρέωσης της αποπληρωμής του χρέους, συνέπεια της οποίας είναι το Μνημόνιο, αλλά και η αποδοχή του ευρώ, ήταν αναμενόμενο να οδηγήσουν αργά ή γρήγορα σε αποδοχή του Μνημονίου ή κάποιας παραλλαγής του.
Στο δημόσιο λόγο τους σήμερα οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν επιτίθενται στα κόμματα της Αριστεράς, προκειμένου να συντηρήσουν την εικόνα του μπλοκ των «αντιμνημονιακών δυνάμεων». Στην πραγματικότητα όμως εξυπηρετούν καθαρά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, έχουν ως βασικό εχθρό τη μαχόμενη Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Εκφράζουν την ανάγκη του κεφαλαίου να ενσωματώσει τα μικρομεσαία στρώματα που καταστρέφονται από το Μνημόνιο, σε ένα πλήρως ενσωματωμένο πλαίσιο επενδυμένο με πατριωτικές κορώνες.
Δεν μπορεί να υπάρξει καταγγελία του Μνημονίου και μάλιστα από τη σκοπιά της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, και πολύ περισσότερο «κυβέρνηση της Αριστεράς», με τη στήριξη ή την ψήφο ανοχής από το κόμμα του κου Καμμένου.

Αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά η γαλάζια πολυκατοικία.
Σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις δηλώσεις του Αντ. Σαμαρά στην Εκλογική Συνδιάσκεψη της Ν.Δ.

Πραγματικά αποκαλυπτική αλλά και ταυτόχρονα ιδιαίτερα εξοργιστική ήταν η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, στις 26 Μαΐου, από το βήμα της εκλογικής συνδιάσκεψης της Ν.Δ. Μίλησε μπροστά στο κοινό της διευρυμένης πλέον δεξιάς πολυκατοικίας, από τον καταδικασμένο από τη λαϊκή θέληση πρώην πρωθυπουργό Καραμανλή, μέχρι την Ντόρα μετά την αποτυχημένη της ατομική προσπάθεια αλλά και την ακροδεξιά τρόικα των Άδωνη, Βορίδη και Πλεύρη. Όλοι μαζεμένοι για την κοινή προσπάθεια, να συνεχιστεί η καταστροφική μνημονιακή πολιτική, να διαφυλαχτεί η εκμετάλλευση και η ομαλή πορεία αφαίμαξης του ελληνικού λαού.
Η αλήθεια είναι ότι μπροστά στον τρόμο, να μαυρίσει ο λαός εκ νέου τη μνημονιακή πολιτική και να χάσουν την εξουσία, φανερώνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Το πρόσωπο της συντηρητικής δεξιάς, του φθόνου προς την κοινωνία και τους εργαζόμενους, του ρατσισμού και του εμφυλιοπολεμικού αντικομουνισμού. Ο Αντώνης Σαμαράς αφιέρωσε όλη του την ομιλία για να επιτεθεί στην Αριστερά, προσπαθώντας να αυτοπαρουσιαστεί ως ο υπερασπιστής του νέου. Το νέο, υποτίθεται, υπερασπίζονται οι υπουργοί του μαύρου μετώπου του Παπαδήμ(ι)ου, οι διεφθαρμένοι καριερίστες, επαγγελματίες της «κωλοτούμπας». Ως νέο προσπαθούν να πλασάρουν την αναπαλαιωμένη σκουριά του νεοφιλελευθερισμού, της κόλασης των εργαζομένων και του παράδεισου για τους εργοδότες, τους επενδυτές τους διεθνείς τοκογλύφους. Ως νέο, τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, αυτοί που ευθύνονται για τα κοινωνικά αδιέξοδα και τη φτώχεια.
Όμως, όσο και αν το θέλουν, ο λαός δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου. Και πρέπει στις εκλογές να τους στείλει μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δεν είναι παρά σωματοφύλακες της δημοσιονομικής σταθερότητας, της μέγγενης του χρέους, του ευρώ και της Ε.Ε. Είναι καιρός, θαρρετά, να διεκδικήσουμε μια διαφορετική πορεία, χωρίς χρέος, μνημόνια, ευρώ και Ε.Ε. Ένα μέλλον για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.     

Οι συζητήσεις και το πολιτικό πρόγραμμα των Αναιρέσεων 2012 στην Αθήνα





Advertisement
Οι συζητήσεις και το πολιτικό πρόγραμμα των Αναιρέσεων 2012 στην Αθήνα
Αναιρέσεις
29.05.12
anaireseis_2012_athina.gifΠλούσιο είναι στις φετινές «Αναιρέσεις» και το πολιτικό πρόγραμμα, με ενδιαφέρουσες συζητήσεις, πάνελ και στρογγυλά τραπέζια. Στο «καυτό» πολιτικό και προεκλογικό τοπίο, οι «Αναιρέσεις 2012» επιδιώκουν να παρέμβουν ανοίγοντας και οργανώνοντας τη συζήτηση γύρω από τα επίδικα πολιτικά ζητήματα. Εκδηλώσεις για τις νέες προσκλήσεις που αντιμετωπίζει η αριστερά, αλλά και για το φαινόμενο της ανάδυσης του φασισμού σαν απάντηση στη κρίση του συστήματος. Εκδηλώσεις για τη σχέση ηγεμονίας-εξουσίας και της απάντησης του μαχόμενου μαρξισμού στην κρίση, καθώς και διαλέξεις για σημαντικά θεωρητικά ζητήματα. Σε αυτά τα πλαίσια ξεχωρίζουν οι διεθνείς συμμετοχές στη φετινή διοργάνωση. Τα πάνελ των εκδηλώσεων του φεστιβάλ θα τιμήσουν ο Μαρξιστής θεωρητικός Leo Panich, όπως και ο μελετητής του έργου του Γκράμσι, Peter Thomas, και φυσικά πολλοί αγωνιστές της αριστεράς και των κινημάτων καθώς και διανοούμενοι από τη χώρα μας.
.
Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα των συζητήσεων παρακάτω:
Τελευταία ανανέωση ( 29.05.12 )
Διαβάστε περισσότερα...